• صفحه نخست
• شناخت ویلیام لو بارون جنی؛ اولین معمار آسمانخراش های آمریکا

زندگینامه

ویلیام لو بارون جنی، اولین معمار آمریکایی که در معماری آسمان‌خراش‌های بلند پیشگام بود، یک مهندس، مبتکر در فناوری ساختمان و یک طراح پارک و شهرساز بود. او علاوه بر پیش بینی فضای داخلی سیال فرانک لوید رایت (1867-1959) و همچنین اصطلاح باهاوس، بنیانگذار مدرسه معماری آسمان خراش شیکاگو بود و بیشتر به خاطر طراحی ساختمان 10 طبقه بیمه خانه در شیکاگو شناخته شده است. (1884-1885)، اولین ساختمان در آمریکا که از اسکلت فلزی به جای سنگ و آجر برای نگه داشتن سطوح بالایی آن استفاده کرد. او از همین روش در ساختمان لودینگتون، شیکاگو (1891) برای کمک به تحمل وزن عظیم ماشین های چاپ یک شرکت انتشاراتی استفاده کرد. طراحی انقلابی او معماران را از نگرانی در مورد چگونگی تحمل وزن ساختمان رها کرد و به آنها اجازه داد حتی سازه های بلندتری بسازند. سایر بلندمرتبه های معروف شیکاگو که توسط جنی طراحی شده اند، عبارتند از: ساختمان اول لیتر (1879) و ساختمان دوم لیتر (1889-1891). ساختار دوم نمونه‌ای عالی از یکی دیگر از پیشرفت‌های مهم جنی در معماری قرن نوزدهم است - روش او در استفاده از کف‌پوش‌ها و پارتیشن‌های آهنی و سفالی به منظور حل مشکل نسوز کردن ساختمان‌های بلند کم نظیر است. جدای از فن آوری و طراحی آسمان خراش، سهم جنی در هنر و فرهنگ شهری آمریکا شامل ایجاد مجموعه ای از پارک های بزرگ و کوچک، در شیکاگو، به شیوه شهرساز فرانسوی بارون هاوسمان (1809-1891) بود. او یکی از بزرگترین معماران اولین مدرسه شیکاگو است.

تحصیل در رشته معماری و مهندسی

او در خانواده‌ای از صاحبان کشتی‌های شکار نهنگ در فیرهون، ماساچوست، پسر ویلیام پروکتور جنی و الیزا لبارون گیبز به دنیا آمد، او در آکادمی فیلیپس، آندوور و سایر مدارس نیوانگلند تحصیلات عملی دریافت کرد. پس از سفر به اقیانوس آرام جنوبی، او برای تحصیل در رشته مهندسی عمران وارد دانشکده علمی لارنس دانشگاه هاروارد شد، اما با مشاهده ناکافی بودن آموزش، به Ecole Centrale des Arts et Manufactures، پاریس، یک مؤسسه خواهر به Ecole des Beaux-Arts منتقل شد. در آنجا از 1853 تا 1856 در رشته مهندسی و معماری تحصیل کرد. در آنجا آخرین تکنیک های ساخت آهن و همچنین دکترین کلاسیک کارکردگرای ژان نیکلاس-لوئیس دوراند (1760-1834) - استاد معماری در Ecole Polytechnique - را آموخت. برنامه درسی استاندارد معماری دانشکده های مهندسی فرانسه. یکی از همکلاسی های جنی، گوستاو ایفل (1832-1923) بود که به طراحی برج ایفل (1887-1889)، یکی از به یاد ماندنی ترین نمونه های هنر عمومی در اروپا ادامه داد.

معمار شیکاگو

در سال 1861، پس از کار در مکزیک، جنی به ایالات متحده بازگشت و به ارتش اتحادیه پیوست و استحکامات و سایر تأسیسات نظامی را طراحی کرد. پس از جنگ، او به شیکاگو نقل مکان کرد و در آنجا دفتر طراحی خود را افتتاح کرد که در ساختمان های تجاری و برنامه ریزی شهری تخصص داشت. یکی از اولین سفارش های معماری او برای پارک های غربی بود که از طرح بارون هاوسمان برای تجدید پاریس الهام گرفته شده بود. این شامل ایجاد سیستمی از پارک‌های اصلی - هومبولت، گارفیلد و داگلاس - و پارک‌های کوچکی بود که با بلوارهای بزرگ و درخت‌کاری‌شده به هم متصل شدند. در همان زمان او با معماران منظر فردریک اولمستد (1822-1903) و کالورت وو (1824-95) در برنامه ریزی ریورساید، ایلینویز، که در آنجا خانه ها و چندین ساختمان مهم بزرگتر را نیز طراحی کرد، همکاری کرد.

مشخصه کارهای خانگی او خانه‌هایی بود که دارای نقشه‌های زمین آزاد و باز و مجهز به جدیدترین امکانات فنی بودند، همانطور که در خانه سرهنگ جیمز اچ. بوون (1868)، هاید پارک، ایلینوی، کلبه‌ای سوئیسی با تیراژ باز که قبل از سبک مدرسه پریری فرانک لوید رایت (1867-1959) بیش از 30 سال. به طور کلی، سبک طراحی جنی از التقاط عمومی آن دوران پیروی می کرد، اگرچه ترجیح شخصی او برای سبک مدرن معماری گوتیک بود.

تدریس و مطالعه

در طول دوره 1876-1877، جنی هر هفته به آن آربور رفت و آمد داشت، جایی که اولین استادی معماری را در دانشگاه میشیگان داشت. پس از آن، او به جذب نوشته‌های مربوط به نظریه و عمل طراحی ساختمان توسط کارشناس اسکاتلندی جیمز فرگوسن (1808-1886)، معمار و سازنده بسیار تأثیرگذار فرانسوی Viollet-le-Duc (1814-79) و سایر نویسندگان مهم معماری قرن خود، ایده های آنها را ترکیب کرد و آنها را به طراحان دانشجوی خود منتقل کرد. از آنجایی که این معمار شامل برخی از برجسته ترین معماران قرن نوزدهم، مانند دانیل برنهام (1846-1912)، لوئیس سالیوان (1856-1924)، ویلیام هولابرد و مارتین روشه بود، می توان گفت که او بنیانگذار مدرسه معماری شیکاگو

معماری آسمان خراش

در واقع، شهرت بین‌المللی جنی عمدتاً به ساختمان‌های تجاری بلندمرتبه‌اش در شیکاگو استوار است، جایی که او به عنوان «پدر آسمان‌خراش آمریکایی» شناخته شد. او با حمایت از یک ساختمان جدید و چند طبقه که ارتفاع عمودی آن - که با اختراع آسانسور ایمنی توسط اوتیس امکان پذیر شد - سودآوری کل ساختمان را افزایش داد، با اولین ساختمان لیتر (1879) شروع کرد که عملاً یک جعبه شیشه ای بود. ستون‌های آهنی پشت پایه‌های بنایی بیرونی را قرار می‌دادند، بنابراین فضای پنجره‌های بیشتری را می‌دادند، در غیر این صورت، ساخت آن معمولی بود.

در ساختمان 9 طبقه بیمه خانه (1884-1885)، او پیشرفته ترین فن آوری ها را برای ایجاد نمونه اولیه آسمان خراش که توسط یک اسکلت فلزی، پیچیده شده در بنایی، متشکل از شبکه ای از ستون های آهنی، تیرها، تیرها، پشتیبانی می شود، گرد هم آورد. و تیرچه های کف او قاب نسوز داخلی را با قرار دادن ستون های آهنی در پایه های آجری به بیرون گسترش داد.

در ساختمان دوم لیتر (در حال حاضر سیرز، ساختمان روباک) (91-1889)، جنی با استفاده از تکیه گاه های آهنی و تیرهای فولادی، دیوارها را به میزان بی سابقه ای باز کرد. کیفیت شدید مکعب ارتفاع، آموزه‌های دوراند را به یاد می‌آورد، اما پیش از کار تأثیرگذار مدرسه طراحی باهاوس در آلمان است. نمای خیابان ایالتی ساختمان شامل 9 حفره است که با ستون های عریض از هم جدا شده اند که با سرستون های ساده پوشیده شده اند، در حالی که یک قرنیز ساده در بالای کل سازه قرار دارد. ساختمان با سنگ گرانیت صورتی روبرو شده است. در ساختمان منهتن (1889-1891)، جنی اولین ساختار اداری 16 طبقه را به دست آورد، اما زیباترین و هماهنگ ترین بیان اصول او، ساختمان عظیم لودینگتون (1891) بود.

موسسه معماران آمریکا

در سال 1872، جنی یکی از همکاران مؤسسه معماران آمریکا (AIA) شد و در سال 1885 به عضویت آن درآمد. او به عنوان معاون اول رئیس جمهور از سال 1898 تا 1899 خدمت کرد. در سال 1893 او به ترویج نمایشگاه جهانی کلمبیایی که در شیکاگو برگزار شد کمک کرد و ساختمان باغبانی آن را طراحی کرد. این نمایشگاه که یکی از بهترین سازه‌های نمایشگاه در نظر گرفته می‌شود، مساحت پنج و یک چهارم جریب آن را به بزرگترین هنرستان گیاه‌شناسی تبدیل کرده است. جنی در سن 74 سالگی در لس آنجلس کالیفرنیا درگذشت.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”